Voor de zoveelste keer heb ik het wat moeilijk om een plaat van een labeltje te voorzien: “PUNQ” van het internationale gezelschap, NAUSYQA, met Nederland als thuisbasis, heeft ongetwijfeld wortels in wat we doorgaans als “jazz” omschrijven en herkennen, maar tegelijk wijkt de mzuiek er zodanig vaak van af, dat je net zo goed de etiketten “ambient”, of “filmisch” zou kunnen gebruiken. Het vijftal dat, naast sax, trompet, piano, drums, en synthesizer ook flink teert op de zogeheten effecten, slaagt er in om zijn in wezen allesbehalve “makkelijke” instrumentale muziek toch voldoende pure melodie mee te geven om ze ook voor niet jazzcats toegankelijk en genietbaar te maken.

Dat komt ondermeer omdat er net zo goed echo’s van elektropop in zitten, als verrassende ritmische wendingen en hele flarden psychedelica. Dit is muziek die je keer op keer op het verkeerde been weet te zetten en net daardoor je aandacht gaande kan houden. Ik ben zelf helemaal niet zo beslagen in wat tegenwoordig allemaal in het jazz-hokje gestopt wordt en toch weet deze plaat -de titel is wel wat misleidend- mij toch moeitelooste boeien. De bandleden lijken mij eerder jonge wolven te zijn, die stuk voor stuk hun instrumenten grondig beheersen en die een eigen manier van creëren lijken bedacht te hebben. Ik wéét dit helemaal niet, het is mijn aanvoelen, dat de band tijdens repetities helemaal loos durft te gaan in een soort gecontroleerde waanzin, waarbij het improviserend vermogen meer dan geregeld de bovenhand haalt, zonder echter dat de nummers verzanden in een soort herrie waar je kop noch staart aan krijgt.

De plaat bevat negen nummers, die geregeld durven “schuren” en meer dan een beetje meegaandheid van de luisteraar vereisen en verwachten, maar aan het eind van de rit heb je wel een fijn gevoel: dit is een plaat waarop “iets” gebeurt, dat je moeilijk zelf kunt omschrijven, maar dat je zeker niet onberoerd laat. Wel lijkt het mij vereist dat je deze plaat in haar geheel te laten voorbijkomen, zodat je mee kunt gaan in de contrasterende aanpak van de verschillende nummers en zo de veelzijdigheid van de muzikanten kunt ervaren. Na ampele beluistering houd ik zelfs een paar favorieten over: “Two Weeqs” steekt er een beetje bovenuit voor mij, met zijn fijne lagen elektronica en heerlijk drumwerk en fijne sax, maar net zo goed kon ik genieten van het ietwat mysterieuze “Qute Qars” en het van verrassingen bol staande “Valiant”: telkens weer slaagt de band er in alles netjes op zijn pootjes te laten terecht komen. Op dat punt lijken de twee “Currents”-nummers mij de ideale kennismaking te zijn met deze bijzonder knappe plaat van een gezelschap dat uitnodigt tot het bijwonen van een live-concert. Het lijkt mij dat zulks een redelijk ingrijpende gebeurtenis zou kunnen worden. Dat wordt dus iets voor de agenda, want intrigerende platen als deze, krijg je niet elke dag voorgeschoteld. Zeer fijne ontdekking, wat mij betreft !

(Dani Heyvaert)